Rolling Stones – Let It Bleed (1969)

1. "Gimme Shelter" – 4:32 
2. "Love in Vain" – 4:22 
3. "Country Honk" – 3:10 
4. "Live with Me" – 3:36 
5. "Let It Bleed" – 5:34 
6. "Midnight Rambler" – 6:57 
7. "You Got the Silver" – 2:54 
8. "Monkey Man" – 4:15 
9. "You Can't Always Get What You Want" – 7:30

Madeline Bell 	Choir/Chorus, Primary Artist, Vocals, Vocals (Background)
Byron Berline 	Fiddle, Guest Artist, Violin
Merry Clayton 	Vocals, Vocals (Background)
Ry Cooder 	Mandolin
Rocky Dijon 	Percussion
Kwasi "Rocky" Dzidzornu 	Percussion
Nicky Hopkins 	Keyboards, Organ, Piano
Mick Jagger 	Guitar, Harmonica, Harp, Keyboards, Vocals
Brian Jones 	Autoharp, Guitar, Harp, Keyboards, Percussion, Vocals
Bobby Keys 	Horn, Sax (Tenor), Saxophone
Al Kooper 	French Horn, Guest Artist, Horn, Keyboards, Organ, Piano
London Bach Choir 	Choir/Chorus, Primary Artist, Vocals
Jimmy Miller 	Drums, Percussion, Producer, Tambourine
Nanette Newman 	Choir/Chorus, Vocals, Vocals (Background)
Jack Nitzsche 	Keyboards, Percussion
Keith Richards 	Bass, Composer, Guitar, Guitar (Acoustic), Keyboards, Vocals
Leon Russell 	Piano
Ian Stewart 	Keyboards, Piano
Mick Taylor 	Guitar, Slide Guitar, Vocals
Doris Troy 	Choir/Chorus, Vocals, Vocals (Background)
Charlie Watts 	Drums
Bill Wyman 	Autoharp, Bass, Harp, Keyboards, Synthesizer, Vibraphone, Vocals 

Mostly recorded without Brian Jones -- who died several months before its release (although he does play on two tracks) and was replaced by Mick Taylor (who also plays on just two songs) -- this extends the rock and blues feel of Beggars Banquet into slightly harder-rocking, more demonically sexual territory. The Stones were never as consistent on album as their main rivals, the Beatles, and Let It Bleed suffers from some rather perfunctory tracks, like "Monkey Man" and a countrified remake of the classic "Honky Tonk Woman" (here titled "Country Honk"). Yet some of the songs are among their very best, especially "Gimme Shelter," with its shimmering guitar lines and apocalyptic lyrics; the harmonica-driven "Midnight Rambler"; the druggy party ambience of the title track; and the stunning "You Can't Always Get What You Want," which was the Stones' "Hey Jude" of sorts, with its epic structure, horns, philosophical lyrics, and swelling choral vocals. "You Got the Silver" (Keith Richards' first lead vocal) and Robert Johnson's "Love in Vain," by contrast, were as close to the roots of acoustic down-home blues as the Stones ever got. ---Richie Unterberger, AllMusic Review

Poprzedni album Stonesów, "Beggars Banquet", otworzył nowy etap w twórczości zespołu, a "Let It Bleed" to po prostu jego doskonalsza kontynuacja. Tym razem z bardziej wyważonymi proporcjami, między tym, co zawsze było atrybutem zespołu, czyli rockową żywiołowością, a eksperymentami z innymi stylami. Bo chociaż całość wypada o wiele bardziej rockowo, bardziej stonesowsko, to jednak stylistyczne zróżnicowanie jest tutaj całkiem spore. I w tym tkwi siła tego albumu. Nigdy wcześniej zespół nie stworzył zestawu tak wyrazistych utworów, z których praktycznie każdy ma swój unikalny charakter. Na poprzednich longplayach - może z wyjątkiem "Beggars Banquet" - większość kawałków zlewa się w całość, a tylko nieliczne wyróżniały się z tłumu.

"Let It Bleed" rozpoczyna się od przebojowego "Gimme Shelter". Utwór wyróżnia się wyjątkowo długim, stopniowo budującym napięcie, wstępem, a także świetną melodią i zadziorną grą Keitha Richardsa. Świetne otwarcie, choć mam jedno zastrzeżenie do tego utworu - niepotrzebnie złagodzono go żeńskimi chórkami w refrenie... Zaraz potem rozbrzmiewa jednak przejmująca ballada "Love in Vain" (z repertuaru amerykańskiego bluesmana Roberta Johnsona), zachwycająca pięknymi partiami gitar. Skoro już o tym mowa, większość partii gitar na album zarejestrował Richards - Brian Jones został wyrzucony w trakcie sesji (niedługo później, 3 lipca 1969 roku, utopił się we własnym basenie), a jego następca, Mick Taylor (wcześniej muzyk John Mayall's Bluesbreakers), zagrał tylko w dwóch utworach na albumie. Notabene, w dwóch kolejnych utworach, "Country Tonk" i "Live with Me". Pierwszy z nich, zgodnie z tytułem, to kolejne w dyskografii Stonesów nagranie w stylu country - na szczęście jedyne na tym albumie. Szkoda, że zamiast niego nie trafiła tutaj jego późniejsza wersja, bardziej rockowa "Honky Tonk Women", wydana na singlu kilka miesięcy przed premierą albumu (nawiasem pisząc, ta wersja brzmi jak pierwowzór stylu grupy Lynyrd Skynyrd). "Live with Me" to już utwór stricte rockowy, a wręcz hardrockowy. Zbudowany na świetnym basowym motywie (w wykonaniu Richardsa), wyróżniający się także zadziorną solówką na saksofonie, w wykonaniu niedawno zmarłego Bobby'ego Keysa.

Tytułowy "Let It Bleed" rozpoczyna się dość spokojnie, brzmieniami akustycznymi, by stopniowo przerodzić się w dynamiczny blues. W bluesowym klimacie utrzymany jest także kolejny utwór - rozimprowizowany, niemal siedmiominutowy "Midnight Rambler". Zespół idealnie wpasował się tą kompozycją w ówczesne trendy, jako że był to czas największej popularności tego typu grania. A w jego nagraniu zdążył jeszcze wziąć udział Brian Jones, grający tutaj na kongach. Muzyk zagrał także w kolejnym utworze, "You Got the Silver" - tym razem na cytrze. Ten bluesowo-country'owy kawałek wyróżnia się jednak przede wszystkim wokalnym udziałem Keitha Richardsa. Gitarzysta już wcześniej udzielał się wokalnie (np. w "Connection" i "Salt of the Earth"), ale tutaj po raz pierwszy zaśpiewał zupełnie samodzielnie. "Monkey Man" to kolejny, po "Gimme Shelter", utwór z intrygującym wstępem, rozwijający się w bardzo melodyjny kawałek, zdominowany przez zadziorne brzmienie gitar i lekko jazzujące partie pianisty Nicky'ego Hopkinsa. A finałowy "You Can't Always Get What You Want" przywołuje klimat wspomnianego "Salt of the Earth", który wieńczył poprzedni album. To powoli rozwijający się utwór o podniosłym, gospelowym charakterze. Udane zakończenie świetnego albumu.

The Rolling Stones zakończyli dekadę lat 60. najlepszym albumem w dotychczasowej karierze, a być może nawet w całej dyskografii. A chociaż longplay nie jest pozbawiony wad (z których najpoważniejsza to obecność nieszczęsnego "Country Honk" zamiast znacznie lepszego "Honky Tonk Women"), to słucha się go naprawdę dobrze. Przed jego poznaniem nie sądziłem, że kiedyś będę miał ochotę wracać do jakiegokolwiek wydawnictwa Stonesów, tymczasem "Let It Bleed" jest właśnie takim albumem. Jeżeli ktoś jeszcze ma problem z przekonaniem się do tego zespołu, a tego akurat albumu jeszcze nie słyszał - proponuję jak najszybciej nadrobić zaległości. ---pablosreviews.blogspot.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett

back